Ang Kinaiyahan, Atong Ampingan

Ang huyuhoy sa linaw ug mabugnaw’ng hangin,

Naghupay sa kaguol na akong gihambin,

Daw hapuhap nga migakos ning akong abaga,

Makawagtang sa mga suliran ug tanang kabalaka

Kaanindut sa huni ug tingog sa mga balud,

Samtang ang hinay na hangin, sa baybayon gihatud,

Ug ang pagsaw’p sa adlaw, ang kagabhion nihaluk,

Mga bitoon ako ng malantaw, mga mata mitutok

Ang dagayday sa tubig sa mga kasapa-an,

Naghatag ug kinabuhi sa tanan niyang maagi-an,

Padayon nga maghatag gikan sa tinubdan,

Aron magpabilin ang kinabuhi sa mga hayup ug tanaman

Ang atong mga kabukiran ug mga kalasangan,

Ung ang mga bulak nga miturok sa daplin sa dalan,

Na karon gihabulan sa tam-is nga alisngaw sa tun-og,

Daw sama nga gigakos ug gimanyahan sa lab-as na yamog

Apan unsa ang nahitabo sa kinaiyahan,

Gi-abuso, giguba ug gipanamastamasan,

Wala na damha ang kaugma-on na moabot,

Ug sa hinay-hinay, mahanaw na kini, dili na mapilot

Ang mga kakahoyan, putol diri, putol didto,

Sa pagbanak sa ulan, ang dakong baha modiretso,

Aso sa pabrika ug sakyanan, malanghap sa adlaw-adlaw

Mga kahayupan nawala na, sa kalit mipanaw

Kainit na kaniadto, wala nato masinati,

Karon ang mga bagyo, nagkakusog, nagpungasi,

Mga balati-an na dili kasagaran tungod sa mina,

Kagutom ug kagubot, ang tao mismo ang nagmugna

Ang kalibutan ug kinaiyahan wa na’y lain, usa ra,

Mosumbalik kanato ang katalagman ug trahedya,

Tungod sa kadanghag ug kahakog sa katawhan,

Ang mag-antus ug ang maala-ut, kita gihapong tanan

Ang kinaiyahan, gihatag sa Labaw’ng Makagagahum,

Pag-amuma niini, ang Ginoo kanato nag-laum,

Ampingan nato kini, tagaan ug dakong bili,

Aron dili kita mag-antus ug magmahay sa ulahi